Age of Wonders is een langlopende franchise, die anno 1999 het leven in is geroepen door het Nederlandse Triumph Studios. De game heeft destijds zo’n cult-following behaald, dat de game tot op de dag van vandaag gratis te downloaden is en nog steeds(!!!) gespeeld word. Nu 20 jaar later verschijnt de vierde installment, genaamd ‘Planetfall’ en verschijnt voor het eerst op consoles. Strategy-games naar consoles brengen vind ik persoonlijk altijd een gewaagd besluit, dus dat betekent dat de ontwikkelaar een diep vertrouwen in de titel heeft. Was dat een slimme zet? Je leest het hier!
Age of Wonders: Planetfall is een turn-based strategy-game, die al vanaf het eerste deel erg diep ging. Ik weet nog goed dat mijn broertje het destijds speelde, ik er naar keek en dacht ‘na-ah, fuck this’ en gauw wallhuggend naar mijn kamer sneakte om te gaan Starcraften. Mij niet gezien. Maar als ik zoveel jaar later zelf claim ‘van-alle-markten thuis-te-zijn’ en hij nu op console verschijnt, moest ik het toch een keer een kans geven. Ik kan je zeggen: boy oh boy, dit is letterlijk wat ze bedoelen met back to school..
Back to School
Ten eerste wil ik wel zeggen dat de hele art-style van de Planetfall me bijzonder aanspreekt, dus bij het opstarten van de game was ik sowieso hyped as fuck. De trailer sprak me ook aan, dus fuck it let’s goooo! Het leek me slim om de tutorial op te starten want ja, ik wist sowieso dat het pittig zou worden en daar houd ik (normaal gesproken) wel van.. Maar ik wist niet dat ik een twelve-pack Redbull in moest slaan om alleen al door de tutorial heen te moeten komen.
Want hooooooly fuck, wat houden ze van dialoogschermpjes, menuutjes en micro-organizing in Planetfall. Je moet een engelengeduld hebben om overal doorheen te klikken, en je mind moet op 200% focus staan om alle ins- en outs te begrijpen. Dus schaf naast je Redbull ook maar een notitieblokje aan, en maar hopen dat je de lesstof boeiend blijft vinden.
(kleine sidenote: ik kon me er ook echt mateloos aan ergeren dat de voice-over in de menu’s letterlijk maar DE HELFT van de tekst overdubt. Wie heeft deze keuze gemaakt en waarom? Ik wil alleen even zeggen dat je een eikel bent, maak gewoon af waar je aan begint oké doei)
From School to the Board
Ik denk dat ik de game het beste kan beschrijven als een Warhammer-esque boardgame, zoals waar je die nerds (haha ben ik ook) wel eens ziet spelen in die crazy comicstores. Het is echt ongelofelijk gedetailleerd, daar kan ik dan ook niks over zeggen. De maps zien er fantastisch en boeiend uit met een breed kleurpalet en prachtige dingen om te zien. Buiten de story-mode om zijn ze zelfs procedureel gegenereerd en komen ze over als een overtuigende, werkende wereld waar niks misplaatst lijkt.
Er is een interessant verhaal om Planetfall heen gebouwd die werkt met vijf verschillende factions (de Autonom, Growth, Paragon, Psi-Fish en Spacers) die uiteenlopend spelen met allen hun eigen verhaal en heroes, die het verhaal aan elkaar weten te lullen door middel van sterke voice-acting. Maar goed, dan kunnen ze misschien wel lullen als Brugman, hoe speelt het spel nou eigenlijk echt? Ben je een beetje bekend met astro-fysica, het organiseren van presidentiële campagnes of politieke mindgames? Dan is het waarschijnlijk een breeze voor je.
Menuutjes, menuutjes en oja, nog wat sub-menuutjes
De game bestaat vooral uit micro-organizing, wat betekent dat je veel in menuutjes aan het rondstruinen bent. Er zijn meerdere manieren om een spelletje Planetfall te winnen, bijvoorbeeld door middel van het politiek te spelen met andere factions, de grootste strijdmacht te worden, technologisch het meest vooruitstrevend te worden and so on. Dit is heel tof, maar wel alleen als je dit ook echt leuk vind om te doen natuurlijk.
De menu’s zijn helaas erg onoverzichtelijk, en je krijgt op een gegeven zoveel objectives om te spelen dat je de draad een beetje kwijt raakt. Vooral als je een keer stopt met spelen voor een paar dagen, snap je he-le-maal geen bal meer van wat er nou precies going on was. En dat is om op z’n minst te zeggen, Kwalitatief Uitermate Teleurstellend als het op de spelervaring aankomt. Je controller heeft ook een kleine 500 knoppen te weinig om makkelijk te navigeren door de menu’s, en die irritatie stuiptrekt door naar het navigeren door de spelwereld.
Het word slecht aangegeven als je een personage/army selecteert, hoeveel stappen deze nog kan maken, of uit hoeveel units deze army bestaat of wat voor upgrades ze hebben; het stapelt zich maar op. Ik had het persoonlijk fijn gevonden als dat bijvoorbeeld visueel wat duidelijker aan was gegeven, dan had ik er al een heel stuk beter mee kunnen leven. Ik snap dat je het sorta oldskool wilt houden, maar kom op, we leven toch echt in different times waar mensen different needs hebben. Ease us in..
Un deux trois ta ra ra X-com X-com ca?
Als een army op het spelbord eenmaal tiles raakt met de vijand, geeft het spel je de optie om a la X-com in gevecht te gaan. Vanuit een 4D-perspectief krijg je de kans om ze een kopje kleiner te maken, wat soms best op hele interessante battles kan leiden. Je kan dekking zoeken, net als in X-com in ‘overwatch’ gaan en powers van de specifieke units in je army gebruiken om de tegenstander te overmeesteren.
Wat het probleem is, is dat je de eerste gevechten echt geen flauw idee hebt van wat je powers uithalen, noch die van je vijanden. Soms zijn de gevechten zo oneerlijk, en dan moet je jezelf écht blijven motiveren om je console of tv niet uit te gooien met je controller. Want man man, wat ben ik toch een partijtje ingemaakt.. En als je army dan weer moet recoveren van zo’n gevecht voordat je er weer één aan kan gaan, ben je wel weer een uurtje real-time verder. Kan zeer demotiverend werken, en zelfs tot een verlies van de hele pot leiden. Wat betekent dat je een vroegere save moet opstarten, of worst-case scenario; de nu al 8-uur durende pot overnieuw starten. Ja.. dooooaaaagh!
Conclusie
Age of Wonders is een game voor een niche publiek, die an sich genoeg diepgang heeft om leuk te blijven maar het moet echt, écht je ding zijn. Het ziet er prachtig uit en de story is goed uitgewerkt, maar voor menig gamer van deze tijd zal het instapniveau te hoog zijn om als leuk ervaren te worden. Maar als je een strategy-fan from heart bent en/of de eerdere delen tof vond, zal je je lol niet op kunnen. Maar speel het dan lekker op je pc en laat de console-versie achterwege.
