Ontwikkelaar FromSoftware heeft het weer geflikt. Ze hebben namelijk de formule van hun Soulslike games genomen, in een blender gegooid met een flinke schep roguelike, een vleugje battle royale, en hebben iets heel bijzonders gecreëerd. Elden Ring: Nightreign is dan ook niet zomaar een uitbreiding of DLC’tje – het is een aparte, losstaande cocktail met een smaak die je óf heerlijk vindt, óf met kokhalzen terug in het glas spuugt. Is Nightreign een game die het overleven in een duistere wereld niet alleen letterlijk, maar ook mentaal uitputtend maakt? Je leest het in een nieuwe review!
Vergeet de wijde velden van Limgrave, het zwoele gefluister van NPC’s met teveel geheimen en te weinig tanden, en die drie uur durende tochten naar een verborgen grotje met een zwaaiende draak. Nightreign heeft geen tijd voor dat gedoe.
In plaats daarvan krijg je runs. Korte, snelle, dodelijke runs. Elke sessie is een nacht in het onheilspellende Limveld, waar jij en twee andere ‘Nightfarers’ het opnemen tegen vijanden, minibazen, elite mobs en uiteindelijk een knorrige Nightlord. Je beweegt snel, loot sneller, en sterft waarschijnlijk nog sneller. En als je denkt: “Oh, dan doe ik het gewoon rustig aan,” dan komt het stormveld je halen. Ja, er is een storm. En die storm heeft geen geduld voor twijfelaars.
Dark Souls op dubbele snelheid
Het voelt vertrouwd en toch compleet anders. Combat is nog steeds die typische Souls-formule: dodgen, rollen, parry’s, stamina-managen en af en toe keihard klappen krijgen. Maar de snelheid ligt veel hoger, en er is weinig tijd om na te denken of om een boss te analyseren. Je gaat er volle bak in en je hoopt dat het maar goedkomt.
Er zijn acht klassen in Nightreign, waaronder een speerwerpende pyromancer, een agressieve zwaardvechter, en een stealthy boogschutter. Elke klasse kent zijn unieke vaardigheden en speelstijl, maar de balans is een beetje FromSoftware-ish. Soms voel je je als een god met de juiste relic, en vijf minuten later word je door een rat genaaid omdat je dodge verkeerd getimed was.
Wat wel tof is, is de variatie in wapens en upgrades tijdens runs. Elke keer krijg je andere loot, andere relics, andere modifiers. Maar of dat altijd leuk is? Niet per se. Veel upgrades zijn tam en er zijn geen spectaculaire builds die je volledig transformeren, wat wel een beetje jammer is.
Coöp is koning, solo is straf
Nightreign is gemaakt voor coöp. Punt. In je eentje spelen is als een dagje IKEA in je eentje: je kúnt het doen, maar het is niet aan te raden.
Samenwerken is essentieel. Als een teammate doodgaat dan kun je deze terughalen, tenminste als je niet zelf net in paniek voor drie skeletten wegrent. Als het werkt onderling dan is het geweldig: revives, combo-aanvallen, elkaar de juiste relics gunnen. Maar helaas is er geen voice chat in de game zelf aanwezig, alleen een pingsysteem. Dat betekent dat je met vreemden meestal communiceert met een “HEY! KIJK! DAAR!”-emote, maar voordat deze klaar is zal je al dood zijn…
En zonder communicatie, waardoor je niet snel op elkaar kunt afstemmen, wordt coöp al snel een chaotisch moeras van frustratie. Zeker als één speler besluit om zijn eigen ding te doen terwijl jij een miniboss probeert te tanken met een kapotte bijl.
Limgrave met een scheut duisternis
Grafisch is Nightreign herkenbaar. Het is Limgrave, maar dan donkerder, onheilspellender en vooral veel leger. De sfeer is nog steeds FromSoft: grotesk, gotisch, en licht existentiëel deprimerend. Maar je hebt geen tijd om ervan te genieten.
Het stormveld – de magische muur van dood – dwingt je vooruit. Er is geen ruimte voor verkennen, geen tijd om de omgeving in je op te nemen. Dat maakt de wereld meer decor dan belevenis. Mooi, maar snel voorbij.
Toch zijn er hoogtepunten: bazen die vuur spuwen terwijl jij over rotsen stuitert, tempels die instorten onder je voeten, en NPC’s die cryptische dingen roepen voordat ze in rook opgaan. Zolang je ze überhaupt hoort tussen de vijandelijke gilletjes door.
Conclusie
Elden Ring: Nightreign is geen volwaardige maaltijd zoals het origineel. Het is eerder een intense snack – een pittige, gestoorde, onhandige maar verslavende snack. Niet voor iedereen. Fans van lange wandelingen en diepgaande lore zullen gillend afhaken. Maar adrenalinezoekers, chaos-lovers en mensen met twee vrienden die níet altijd ruzie maken? Die gaan hier een hoop plezier aan beleven.
Of je het haat of adoreert hangt af van je geduld, je vrienden en je build. Maar één ding is zeker: je blijft terugkomen. Al is het maar om nog één keer die run wél te halen.
