Dark Souls is een franchise waar velen van houden, maar waar ook een hoop gamers met een grote boog omheen lopen. Reden hiervoor is de hoge moeilijkheidsgraad en het feit dat deze games je niet bij het handje nemen om vrolijk door een avontuur te huppelen. Ondertussen zijn we aanbeland bij deel 3 van de serie, en Rowdy offerde zichzelf op om diverse controllers door zijn HD televisie te smijten!
Dark Souls wordt ontwikkeld door From Software, een studio die bekend staat om weinig vervolgen van succesvolle games uit te brengen. De studio stamt al uit de tijd van de Playstation One tijd en de meeste oudere gamers kennen de studio wellicht van games als King’s Field en Armored Core. Latere games van de ontwikkelaar zijn onder andere Lost Kingdom, Otogi en Demon Souls. De Dark Souls games stammen af van de Demon Souls game, net zoals Bloodborne een spin-off is van Dark Souls. Snap je het allemaal nog een beetje? Nee? Dat maakt geen ruk uit, want die Japanners zijn rare mensen.
Dark Souls wordt gekenmerkt door duistere, sadistische maar toch geniale gameplay. Het is een unieke franchise die je met geen enkele game kunt vergelijken. Nu zijn we aanbeland bij het derde deel van Dark Souls, en op het eerste oog lijkt er niks nieuws onder de zon te zijn. Nog steeds zien we een gelikte third person action adventure RPG op ons scherm, maar toch kent de game zijn vernieuwingen en de daarbij behorende sfeer die we kennen van de gamereeks en zijn ontwikkelaar.
Troosteloos de dood tegemoet gaan
De stijl die Dark Souls III kent is ongelooflijk grimmig, en de daarbij behorende spelwereld speelt hierin een grote rol. Troosteloze bergachtige omgevingen worden afgewisseld door kille gangen, verlaten kastelen en griezelige tombes. De wereld van Dark Souls III verkeert ook in een apocalyptische sfeer en dat zie, proef en ruik je tijdens het spelen. Het is steeds weer knap hoe From Software dit voor elkaar krijgt, want binnen no-time leef jij jezelf helemaal in in hun interactieve spelwerelden.
In deeltje drie is het aan jou de taak om op zoek te gaan naar The Lords of Cinder. Dit zijn verwrongen koningen die met hun heerschappij dood en verderf zaaien in het land van Lothric. Hierdoor moet je het land doorkruisen en kom je gruwelijke vijanden en bazen tegen die jou het leven zuur proberen te maken. Het verhaal wordt weer goed verteld, al voelt deze nieuwe Dark Souls toch ietwat lineair aan dit keer. Je wordt dit keer echt gestuurd door het level design om een bepaald pad te kiezen, wat ik in eerdere games nog niet echt tegen gekomen was. Dit maakt nog niet dat Dark Souls een slechte game is.
Over dood gaan enzo…
Hetgeen waar Dark Souls III weer in uitblinkt is het ontbreken van een learning curve, en de snoeiharde actie met de bijbehorende sadomasochistische moeilijkheidsgraad. Neem van mij aan dat als je aan deze game begint, je sowieso dood gaat. Meer dan eens, of laat ik zeggen onnoemelijk veel. Zoals je in het dagelijkse leven weet, moet je leren van je fouten. Dit geldt ook voor Dark Souls III, waar je moet leren van de momenten dat je dood gaat. Na het doodgaan moet je dan goed kijken naar de zwaktepunten van je vijanden, of hoe je juist niet een angry mob aantrekt zodat je jouw tactiek kan aanpassen om zo zonder kleerscheuren verder te komen in de game. Dit is makkelijk gezegd, maar de praktijk is toch heel anders. Want ook al pas je jouw tactiek aan, dood ga je uiteindelijk alsnog. Dat garandeer ik je!
Over nog meer dood gaan enzo…
En waar je ook vaak de dood tegemoet gaat is tijdens de bossfights. Dit zijn spectaculaire gevechten waar je (hele) grote vijanden tegen het lijf loopt, waarbij je zelf het liefst weg kruipt in een hoekje om hard te huilen. Helaas ga je daarmee sowieso dood in de game, dus zal je toch de strijd aan moeten gaan met deze eindbazen. Deze gevechten lijken veel op die van de game Bloodborne, waarbij de bosses twee verschillende fases kennen. Hierdoor komt er afwisseling om de hoek kijken en zijn er dus verschillende zwakke punten die je in de gaten moet houden. Wel frustrerend, want tijdens de eerste fase ga je dood voordat je weet hoe je echt damage aan kan richten. Als je dan eindelijk die eerste fase achter de rug hebt, garandeer ik je dat je tijdens de tweede fase ook dood gaat en dan mag je het hele riedeltje weer opnieuw doen. Welkom in de wondere (maar donkere) wereld van Dark Souls, waar dankzij de grote frustratie, menig controller nog weleens in contact komt met een televisie schermpje.
Maar ondanks het feit dat je veel zal sneuvelen, is de game een genot voor het oog. De manier waarop de bazen zijn ontworpen, de variatie in freaky vijanden door de hele game heen en de gruwelijke creativiteit die de mensen bij From Software hebben om dit te bewerkstelligen is fenomenaal.
Dodelijke controls
Ondanks dat de moeilijkheidsgraad can Dark Souls erg hoog ligt, ligt het ook aan jou als gamer hoe de game verloopt. De controls spelen hier natuurlijk een grote rol in, en laat deze in Dark Souls III toch even soepeltjes zijn. Het is geen hack ’n slash game, waar je hersenloos de ene na de andere vijanden kapot kan hakken met een van de vele wapens die je vindt of koopt (denk aan een bijl / zwaard / toverstaf / dildo?), maar hier moet je nadenken hoe je grotere en moeilijkere vijanden moet verslaan. Daarnaast is het ook verstandiger om vijanden een voor een te lokken, in plaats van een complete groep aan te trekken. Want veel handen maken licht werk, en daar maken de gruwelijke gedrochten graag gebruik van. Een handjevol low level vijanden maken alsnog snel gehakt van je als je niet oplet. Het is dus tactisch nadenken, goed aanvallen blocken en natuurlijk vaak wegduiken en rollen als je vijand uit wilt halen. Enige grote minpunt van de combat in de game is het “lock” systeem. Met een druk op een knop kun je een vijand locken waardoor je hem makkelijker kunt raken, maar dit werkt niet zo soepel als je toch een paar vijandjes meer om je heen hebt. Voor je het weet ben je alweer dood. Damn…
Conclusie
Dark Souls III is weer een flinke pittige game, waar de fans een flinke strakke plasser in hun broek van krijgen. De grafische opsmuk, het grimmige verhaal, de uitdagende moeilijkheidsgraad en de speelduur zijn van ongekende hoogten. Helaas gaat de game naarmate het einde in zicht komt zichzelf een beetje herhalen. Denk hierbij aan eindbazen die gerecycled worden. Ook worden de omgevingen ietsje inspiratieloos. Daarnaast kent de game ook de nodige collision detection problemen, zoals vijanden die in de muren blijven steken, of dat je zomaar door een muur heen doodgeslagen wordt. Desondanks is deeltje III zeker weer een toppertje, die de vorige delen voorbij weet te streven. Ga er in ieder geval vanuit dat je vaak dood gaat in de game, en de mensen die de vorige Souls games en Bloodborne niet konden waarderen moeten maar ver uit de buurt blijven van deze game. You’re not worthy!
