De meeste spelers zullen direct aan Skyrim denken bij het horen van Elder Scrolls. Natuurlijk waren Morrowind en Oblivion pareltjes op zich, maar zo iconisch als Skyrim zijn deze games nooit geweest. Bethesda wist dit en heeft Skyrim dan ook op elke mogelijke manier aan de man weten te krijgen, zo is er zelfs een versie voor je smart-koelkast. Het enige wat nog ontbrak was een Skyrim in hun MMORPG Elder Scrolls Online. Met Greymoor weet Bethesda nog een laatste keer Skyrim te verkopen. Of dit slechts een easy cashgrab gaat zijn of een volwaardige uitbreiding van het online fenomeen gaan we onderzoeken.
Voor vele is het een natte droom, gezamenlijk door Skyrim tuffen op je paardje en elkaars haren vasthouden tijdens het slachten van Draugr, Chaurus, Vampieren of die Imperial bastaarden in de naam van Mr. Stormcloak himself, Ulfric. (SKYRIM BELONGS TO THE NORDS!). Na een opening, die elke doorgewinterde Skyrim fan zal pleasen, begin je in het Westen van de provincie bij de stad Solitude. Al snel wordt duidelijk in het verhaal dat er een soort van Oost-West Berlijn taferelen gaande zijn in Greymoor. Aan jou de taak om de twee provincies te verbroederen om samen het dreigende gevaar van buitenaf aan te vatten, alleen blijkt dat High-King Svargrim hier helemaal geen trek in heeft. De koppige man speelt liever oorlogje met zijn Oosterburen dan dat hij de wereld (plus eigen Koninkrijk) wil redden.
Fetch ’n grab
Vanuit hier beland je al snel in de quest-lines zoals je ze gewend bent van Elder Scrolls Online. Deze zijn gekenmerkt met goedgeschreven personages en verhalen en laten je vaak vergeten dat je eigenlijk een bundel fetch ’n grab quests achter elkaar aan het spelen bent. Ook hier zijn de personages goed uitgewerkt en hebben ze een eigen smoel. Echter waar ze in het verleden vaak voor een luchtige aanpak kozen met veel humor in de dialogen is dat bij Greymoor minder. Een serieuze toon neemt de overhand en zorgt ervoor dat het verhaal met vlagen (te) dramatisch neergezet wordt. Dat neemt niet weg dat de personages goed geschreven zijn en dat de uren die je spendeert met de main-characters van de story, Lyris en Fennorian, niet verloren aanvoelen.
Mobs everywhere!
Natuurlijk ben je vrij om op elk moment te gaan doen wat je wil en zijn er ook weer een gigantisch aantal side-quests te voltooien. Daarnaast zijn er ook weer nieuwe champion enemies, rakkers met een schamele TWEE PUNT DRIE MILJOEN HEALTH. Waar de anchors bij Elsweyr plaats maakte voor gigantische veldslagen met draken hebben ze bij Greymoor gekozen voor vampire storms genaamd Harrowstorms. Op papier klinkt het misschien een beetje lame, vampire storms, maar de uitwerking is heel gaaf. De lucht wordt bloedrood, alsof er een blood arrow op afgevuurd is, en een rode mist vult de omgeving. Er spawnen talloze mobs die proberen om nog grotere mobs te summonnen. Ook hier zul je weer met minstens een man of tien aan de slag moeten om deze te halen. Als laatste toevoeging kun je bij Greymoor ook je innerlijke archeoloog los laten. Met de toevoeging van de Scry en Excavation skill-lines kun je door middel van mini-games verloren schatten door heel Tamriel gaan opgraven. Greymoor zorgt dus voor een shitload aan nieuwe content om de trouwe ESO speler bezig te houden.
Black Reach
Het beste deel van Greymoor moet toch wel Black Reach zijn, het gigantische ondergrondse rijk onder Western Skyrim. In Skyrim was dit een van de betere momenten en hier weten ze het weer te flikken. De grotten van Black Reach zien er adembenemend mooi uit en, hoewel ze niet helemaal 1-op-1 nagemaakt zijn, voel ik me weer eventjes dat jonge jongetje dat Skyrim aan het no-liven is op de Xbox 360. De map zelf heeft ook grote gelijkenissen met die van Skyrim, zo zijn de grote steden wel bijna 1-op-1 nagemaakt, iets wat elke fan van het origineel zal waarderen. Wat dan weer niet te waarderen valt zijn de kleine bugs die her en der verschijnen. Zo kan ik de server niet binnen komen wanneer ik in een partychat zit, maar ook in de wereld heb je regelmatig last van textures die niet inladen, waardoor de sneeuw op de grond meer op een gesmolten Bounty lijkt dan op sneeuw. Het enige wat deze game niet Skyrim maakt is de MMORPG gameplay. Waar Skyrim een action-rpg is, is ESO dat in de basis niet. Je bent meer bezig het perfectioneren van je skill-rotatie en skill-synergies door het killen van trash-mobs. Allemaal om je klaar te stomen voor de echte uitdagingen in ESO, de dungeons en trials, welke er ook weer nieuwe van inzitten.
Conclusie
Met Greymoor weet Bethesda Skyrim wederom opnieuw te verkopen. De wereld weet de setting van Skyrim goed neer te zetten en de welbekende steden en locaties zullen het hartje van trouwe fans sneller laten kloppen. De (nieuwe) personages zijn net als het verhaal misschien wat serieuzer, maar ze zijn zeker niet slechter geschreven dan voorgaande characters in het ESO universum. Naast de bekende activiteiten in ESO heeft Bethesda zijn stinkende best gedaan om nog meer content toe te voegen aan de online game. Zo breiden ze een al veel te uitgebreide game nog nog verder uit. Of ik in Greymoor net zoveel uur door zal brengen als in Skyrim valt nog te betwijfelen, maar dat ligt in ieder geval niet aan een gebrek aan content.
