The Precinct, ontwikkeld door Fallen Tree Games, is een top-down open-wereld actiegame die je plaatst in de schoenen van een jonge agent in een vervallen stad geïnspireerd op het New York van de jaren ’80. Met een veelbelovende setting en een unieke insteek – je speelt eindelijk eens de agent in plaats van de crimineel – weet het spel op meerdere vlakken te verrassen. Toch schuilt onder die retro neonlaag een ervaring die soms net zo eentonig is als een nachtelijke patrouille in een leeg politiebureau.
De game speelt zich af in Averno City, een stad die ademt als een mix van jaren ’80-politieseries en klassieke GTA-stijl chaos. Je speelt als Nick Cordell Jr., een groentje bij de politie, wiens vader, een voormalig politiechef, op mysterieuze wijze is omgekomen. De centrale verhaallijn draait om de zoektocht naar antwoorden, maar laat zich nooit echt onderscheiden van standaard tropes binnen het genre. Verwacht geen diepgaand karakterdrama, maar eerder een functionele plot die als kapstok dient voor de gameplay.
Hoewel de sfeer goed wordt neergezet met grauwe steegjes, regenachtige nachten en een uitstekende retro-soundtrack, blijft de wereld narratief vlak. NPC’s missen persoonlijkheid en de interacties voelen vaak oppervlakkig. Het is een gemiste kans in een game die zo duidelijk leunt op sfeer en setting.
Een politieroutine vol potentie en beperkingen
De kern van The Precinct zit in de dynamische politietaken: patrouilleren, reageren op misdrijven en het volgen van procedures. Het spel maakt gebruik van een systeem waarbij vier typen misdaad automatisch worden gegenereerd:
- Dispatch Calls – Je wordt via de radio opgeroepen voor incidenten.
- Proximity Crimes – Misdaden die gebeuren terwijl je toevallig in de buurt bent.
- Ambient Crimes – Kleine overtredingen die zich vanzelf voordoen in de omgeving.
- Scripted Events – Verhaalgestuurde missies.
In het begin is dit systeem spannend. Je weet nooit wat er op je pad komt: een winkeldiefstal die escaleert, een straatrace in de buitenwijken of een overval in een steegje. De manier waarop je als speler zelf kunt bepalen hoe je deze situaties benadert, diplomatiek, gewelddadig of proceduraal correct, geeft een gevoel van agency dat zeldzaam is in moderne actiegames.
Maar na enkele uren begint het systeem te kraken. Veel van de missies blijken sterk op elkaar te lijken. Je arresteert dezelfde types criminelen, in soortgelijke situaties, met vergelijkbare uitkomsten. De variatie is beperkt, wat leidt tot een gevoel van herhaling dat de aanvankelijke magie verdrijft.
Ook het ontbreken van echte consequenties of diepgang in beslissingen ondermijnt het realisme. Hoewel je zogezegd een goed opgeleide agent moet zijn, is er geen echte straf voor roekeloos rijden, het negeren van procedures of geweldgebruik, wat het morele kader van het spel een beetje doet wankelen.
Solide, maar niet foutloos
De besturing is responsief en de top-down camera geeft een goed overzicht van je omgeving, zeker tijdens achtervolgingen of gevechten. Toch zijn er momenten waarop het spel je frustreert: AI-collega’s blijven hangen in de weg, voertuigen gedragen zich soms vreemd en het schakelen tussen rij- en loopanimaties voelt stroef.
De destructieve omgevingen zijn visueel indrukwekkend, maar technisch niet altijd even stabiel. Tijdens drukke scènes kan de framerate op consoles merkbaar dalen, en op pc rapporteren gebruikers regelmatig crashes en bugs. Hoewel patches onderweg zijn, is de game bij lancering technisch niet volledig gepolijst. Daarnaast viel het ongelooflijk tegen dat de game geen performance modus kent. De game is op consoles vastgezet op 30 fps, wat nogal pijn kan doen aan onze verwende oogjes. Op PC draait de game tevens wel een stuk soepeler, en hier is dan ook geen framerate-cap aanwezig.
Realistische politieprocedures – of een façade?
Een van de kernbeloften van The Precinct is het realisme: procedures volgen, verdachten hun rechten voorlezen, rapporten schrijven. In theorie klinkt dit als een verfrissende benadering van het genre. In de praktijk blijkt het een oppervlakkige laag die zelden echt impact heeft.
Zo hoef je bijvoorbeeld zelden echt bewijs te verzamelen – je hoeft alleen maar op een marker te klikken. Rapporten invullen is een kwestie van knoppen indrukken, en niet een gameplay-ervaring op zich. Hierdoor voelt het politiewerk vaak meer als cosmetische aankleding dan als substantieel gameplay-element.
Sfeer als grootste troef
De audiovisuele presentatie van The Precinct verdient lof. De soundtrack is een mix van synthwave en ambient noise, perfect passend bij de jaren ’80-setting. Sirenes echoën door de straten, neonlichten weerkaatsen op nat asfalt – dit is waar het spel het beste in is.
De grafische stijl, hoewel niet fotorealistisch, is consistent en stijlvol. De regeneffecten, verlichtingskeuzes en voertuigdesigns brengen de sfeer uitstekend over. Spelers die nostalgisch terugdenken aan de dagen van Miami Vice of Hill Street Blues zullen zich hier thuis voelen.
Conclusie
The Precinct is een game met een uniek uitgangspunt en een sterke atmosfeer, maar het weet zijn potentieel niet volledig te benutten. Het politiewerk is in het begin boeiend, maar mist de diepgang om lang te blijven boeien. De visuele en auditieve presentatie zijn top, maar dat compenseert niet voor de repetitieve gameplay en technische tekortkomingen.
Het is een titel met een solide fundering, maar die nog werk nodig heeft om echt memorabel te worden. Voor liefhebbers van sandbox-games die eens iets anders willen dan de zoveelste criminele onderwereld-setting, biedt The Precinct zeker een paar vermakelijke uurtjes, maar verwacht geen revolutionaire ervaring.
