Doom: The Dark Ages is een gewaagde en verfrissende toevoeging aan de iconische shooterfranchise van id Software. Als prequel op de moderne reboottrilogie (Doom 2016 en Doom Eternal) neemt deze game spelers mee naar een duister middeleeuws tijdperk, waarin de oorsprong van de Doom Slayer wordt onthuld. Weet de game door een mix van brute gevechten, strategische gameplay en een verrassend emotioneel verhaal een unieke ervaring te bieden die zowel nieuwkomers als veteranen zal aanspreken? Je leest het in de onderstaande review!
Met Doom: The Dark Ages kiest id Software voor een opmerkelijke koerswijziging binnen de Doom-franchise. Waar Doom (2016) en Doom Eternal vooral excelleerden in razendsnelle actie en moderne, sci-fi omgevingen, gooit deze prequel het over een heel andere boeg. Je wordt als speler teruggeworpen in een duistere, gotische wereld die rechtstreeks uit een heavy metal-albumhoes lijkt te komen. Hoewel het visueel indrukwekkend is en de brute gevechten grotendeels behouden blijven, kampt de game met een paar structurele zwaktes die het totaalplaatje iets minder overtuigend maken dan zijn voorgangers.
Een middeleeuwse Doom Slayer
Het meest opvallende aspect van The Dark Ages is zonder twijfel de setting. In plaats van de gebruikelijke sciencefiction-infrastructuren, navigeer je als Doom Slayer nu door vervallen kastelen, crypten, kerkers en slagvelden vol demonische monsters. De artistieke stijl is duister en groots, met een nadruk op gotiek, vuur en verdoemenis. Het is duidelijk dat de ontwikkelaars zich visueel hebben laten inspireren door klassieke fantasygames zoals Dark Souls, maar dan met de over-the-top flair die je van een Doom-game mag verwachten.
Hoewel de wereld er indrukwekkend uitziet, voelt het leveldesign bij vlagen wat te lineair en voorspelbaar aan. Veel van de omgevingen volgen een vrij standaard structuur: arena, sleutel zoeken, poort openen, eindbaas. De variatie in omgevingen kan het repetitieve karakter niet altijd verhullen.
Combat: bruut maar bekend terrein
De kern van Doom blijft natuurlijk de gameplay welke opnieuw snel, gewelddadig en ritmisch is te noemen. Ook hier doet The Dark Ages weinig concessies. Je beweegt nog steeds razendsnel door arenas terwijl je hordes vijanden in stukken zaagt, schiet en verbrandt. De toevoeging van de Shield Saw, een kruising tussen een schild, boemerang en kettingzaag, is een inventieve twist die gevechten een nieuwe dimensie geeft. Pareren wordt belangrijker, en projectielen kunnen actief worden teruggeslagen, wat zorgt voor meer dynamiek.
Toch komt hier ook meteen het grootste minpunt van de game naar voren: de gevechten voelen na verloop van tijd behoorlijk repetitief aan. De meeste confrontaties volgen een voorspelbaar stramien, een afgesloten arena, waarbij een shitload aan vijanden spawnen en dit herhaalt zich tot alles dood is. Waar Doom Eternal je constant dwong om tactisch te schakelen tussen wapens en middelen, lijkt The Dark Ages iets meer vast te zitten in zijn eigen formule, en maak je voornamelijk veel gebruik van de Shield Saw.
Er zijn zeker momenten waarop de ritmische combat perfect weet te klikken, voornamelijk tijdens boss fights of bij het gebruik van nieuwe wapens zoals de Skull Crusher, maar deze momenten worden soms tenietgedaan door het repetitieve karakter van de gameplay en een gebrek aan de diversiteit in vijanden.
Een verhaal met verrassend veel pathos
Opvallend is dat The Dark Ages veel meer inzet op het verhaal dan eerdere Doom-titels. In plaats van de stilzwijgende Slayer die alles op brute wijze oplost, krijgen we hier meer context over zijn oorsprong, zijn rol in een grotere oorlog, en zijn plaats in een mythisch universum. De toevoeging van meer cutscenes, NPC’s en voice-overs helpt om dit alles geloofwaardiger te maken.
Hoewel het verhaal nooit echt baanbrekend wordt, en soms verzandt in vrij clichématige “chosen one” tropes, is het een gewaagde keuze die voor sommige fans als een verrijking zal aanvoelen. Anderen zullen juist vinden dat het de snelle en brute stijl van eerdere Doom-games enigszins laat verwateren.
Audiovisueel sterk, maar niet legendarisch
Grafisch stelt The Dark Ages nauwelijks teleur. De nieuwe engine zorgt voor vloeiende animaties, indrukwekkende lichteffecten en een stabiele framerate, zelfs tijdens de meest chaotische gevechten. De gotische visuals zijn smaakvol uitgewerkt, en kennen veel aandacht voor detail, van de glimmende schedels op je wapens tot de gloeiende demonen en diverse indrukwekkende partical effects.
Muzikaal is het echter minder. Zonder Mick Gordon die achter de soundtrack zit mist de game de rauwe, industriële energie die Doom de afgelopen jaren zo iconisch maakte. De nieuwe soundtrack, verzorgd door Finishing Move, is toch wel degelijk en het thema is passend, maar overal mist het de punch die ik wel voelde tijdens de voorgaande games. Het klinkt meer als een klassieke fantasy-soundtrack dan als iets dat je adrenaline opjaagt, wat gezien het tempo van de gameplay soms uit de toon valt.
Kwaliteit van leven en toegankelijkheid
Een positieve ontwikkeling is de aandacht voor toegankelijkheid. De game biedt een breed scala aan instellingen waarmee je het tempo, de moeilijkheid en zelfs de zichtbaarheid van vijanden kunt aanpassen. Daarnaast zijn er visuele hulpmiddelen, vergrote UI-opties en instelbare kleuren voor spelers met visuele beperkingen. Ook is het mogelijk om quick-time events en herlaadmechanieken te automatiseren – wat de game toegankelijk maakt voor een breder publiek zonder de uitdaging voor ervaren spelers weg te nemen.
Conclusie
Doom: The Dark Ages is een interessante poging om de legendarisce franchise een nieuwe richting in te sturen. De middeleeuwse setting is visueel sterk en biedt een frisse invalshoek, en de toevoeging van nieuwe wapens zoals de Shield Saw geeft een originele twist aan de gevechten. De grotere nadruk op verhaal en wereldopbouw toont ambitie en biedt extra diepgang voor spelers die daar waarde aan hechten.
Toch wordt de game geplaagd door een zekere eentonigheid in de gameplay en een gebrek aan écht memorabele momenten. Wat in het begin fris en vernieuwend aanvoelt, verandert al snel in een herhalingsoefening. De intense gevechten blijven vermakelijk, maar missen de finesse en het strategische schakelen van Doom Eternal.
Voor fans van de serie is The Dark Ages zonder twijfel het proberen waard, vooral vanwege de lore en de sfeer. Maar spelers die hopen op een revolutionaire shooterervaring, zullen mogelijk wat teleurgesteld zijn.
