South of Midnight is een game die je niet elke dag tegenkomt. Waar veel titels zich richten op snelle actie of open-wereldexploratie, kiest deze titel voor een meer verhalende, gestileerde en atmosferische aanpak. De game dompelt je onder in een mystiek doordrenkte versie van het Amerikaanse zuiden en vertelt het verhaal van Hazel Flood, een jonge vrouw met een bijzondere gave. De game probeert indruk te maken met een unieke visuele stijl, folkloristische wezens en diepgaande thematiek. Maar slaagt het daar ook in?
De game opent met een catastrofe: een orkaan heeft Hazel’s geboorteplaats in het zuiden van de VS verwoest. Wat begint als een persoonlijke zoektocht naar haar moeder, groeit uit tot een spirituele reis waarin Hazel haar rol als Weaver ontdekt — een magisch begaafde persoon die ‘Stigma’ (magische manifestaties van menselijk verdriet en trauma) moet genezen.
Wat South of Midnight onderscheidt, is hoe het Southern Gothic-elementen verweeft met persoonlijke en culturele trauma’s. Thema’s als verlies, schuld, rouw en heling zijn diep verweven in zowel het hoofdverhaal als de zijmissies. Hazel komt onderweg mythische figuren tegen zoals Two-Toed Tom, een krokodilachtige legende, en Huggin’ Molly, een spookachtige gedaante die kinderen ’s avonds waarschuwt. Deze wezens zijn geen traditionele vijanden, maar representaties van emoties of herinneringen. Het maakt de narratieve structuur rijk en gelaagd.
Visueel mooi, maar repetitief
De gameplay is lineair met nadruk op verkenning, lichte puzzels en combat. Hazel heeft als Weaver de mogelijkheid om magische ‘draden’ te gebruiken om omgevingen te herstellen, vijanden te neutraliseren of verborgen paden te onthullen.
Combat is gebaseerd op timing, ontwijken en gebruik van Hazel’s speciale vaardigheden. Hoewel de gevechten visueel mooi op je beeld worden getoverd, missen deze soms tactische diepgang. Het arsenaal is beperkt, en de vijandtypes variëren te weinig om elke encounter boeiend te houden. Toch zorgen sommige eindbaasgevechten en scripted events voor memorabele momenten.
De puzzels zijn meestal licht van aard, en draaien rond het herstellen van omgevingen of het activeren van magische constructies. Ze dienen vooral ter ondersteuning van het verhaal, wat goed werkt binnen de context.
Stop Motion
Zonder twijfel is de visuele stijl een van de grootste troeven van South of Midnight. De game maakt gebruik van een opvallende stop-motion-achtige animatiestijl, die doet denken aan Laika-films als Coraline of Kubo and the Two Strings. De personages bewegen soms houterig, wat aanvankelijk vreemd aanvoelt, maar perfect past bij de spookachtige, folklore-doordrenkte wereld.
De omgevingen zijn sterk gevarieerd: van met mos begroeide moerassen en vervallen katoenplantages tot mystieke dimensies vol levendige kleuren. Elk gebied voelt aan als een schilderij. Lichtinval, schaduw en kleurgebruik dragen allemaal bij aan de sfeer. Je voelt letterlijk de vochtige lucht van het zuiden door je scherm heen.
Technisch gezien draait de game stabiel, al zijn er af en toe wat haperingen bij het laden van omgevingen of camerahoeken die onhandig uitvallen bij platformsecties.
Geloofwaardig
Hazel is een geloofwaardige hoofdpersoon. Ze is niet meteen een heldin, maar ontwikkelt zich gaandeweg tot iemand die haar rol als genezer accepteert. Haar worstelingen zijn menselijk en herkenbaar, wat het makkelijk maakt om met haar mee te leven. De stemactrice levert een sterke prestatie, met een mix van kwetsbaarheid en vastberadenheid.
Ook bijpersonages zijn memorabel. Hazel’s moeder, Lacey, is via flashbacks en magische visioenen aanwezig in het verhaal, wat een gelaagde kijk geeft op hun relatie. De mysterieuze figuur Roux, een soort geestengids, zorgt voor morele dubbelzinnigheid en intrige.
De dialogen zijn doordrenkt met zuidelijke accenten, culturele verwijzingen en folklore. Dit voegt een gevoel van authenticiteit toe, al kan het voor sommige spelers wat lastig te volgen zijn zonder ondertiteling.
Hoger niveau
De soundtrack, gecomponeerd door Olivier Derivière, is een hoogtepunt. Verwacht geen bombastische orkestrale stukken, maar subtiele, emotioneel geladen muziek met invloeden van blues, gospel en zuidelijke folkmuziek. Op momenten waarin Hazel belangrijke keuzes maakt of diepe herinneringen herbeleeft, tilt de muziek de emotie moeiteloos naar een hoger niveau. Ook de ambient sounddesign is uitstekend. Krekels, onweer in de verte, krakende takken — het draagt allemaal bij aan de mysterieuze sfeer van het diepe zuiden.
Hoewel de game visueel indrukwekkend is en een sterk verhaal biedt, zijn er enkele tekortkomingen. De gevechten missen variatie en diepgang, waardoor ze na verloop van tijd repetitief aanvoelen. Daarnaast kunnen technische problemen, zoals camerahoeken tijdens platformsecties, de ervaring verstoren. Sommige spelers kunnen ook overgevoelig zijn voor de stop-motion-stijl, die optioneel is maar essentieel is voor de beoogde sfeer.
Conclusie
South of Midnight is geen blockbuster vol explosies en snelle actie, maar een bedachtzame, artistiek vormgegeven game die zijn eigen pad volgt. Het is een game die je wil laten voelen in plaats van alleen entertainen. Door het sterke verhaal, de gelaagde personages, en de opvallende art direction is het een ervaring die bijblijft — ondanks enkele tekortkomingen qua gameplay en techniek.
Voor spelers die houden van atmosferische, narratief-gedreven games in de stijl van Oxenfree, Kentucky Route Zero of Hellblade, is South of Midnight een absolute aanrader.
