Omdat ik zo mannelijk, stoer en bebaard ben, was het aan mij de eer om ter compensatie de nieuwste telg in de Lego-gamereeks te testen. Lego heeft al beslag gelegd op vrijwel elke licentie van iedere goedlopende franchise, en dat is natuurlijk niet zonder reden. Omdat ik me er bewust van ben dat deze games worden ontwikkeld voor jong, oud en om samen te spelen, heb ik besloten om voor deze review externe hulp in te schakelen. Deze hulp kreeg ik van de meest casual gamer op deze wereld en naburige planeten, en tevens de meest slimme en sexy vrouw aller tijden: mijn lieve vriendin Sabine. (she made me write this, I swear…)
Nostalgie meets Lego
Jurassic World is zojuist in de bioscoop verschenen, en hoe kan je 11 jaar na de laatst verschenen film een nieuwe fanbase aanboren en een oude opnieuw aanspreken? Juist, breng er een Lego game van uit! Kinderen houden er van omdat het Lego is, en volwassenen omdat het nostalgisch is. Superdikke pluim voor de geniale marketing, ik had er waarschijnlijk zelf ook gebruik van gemaakt.
Ondanks dat de game de naam Jurassic World draagt, zijn gewoon alle filmdelen helemaal nagemaakt in de welbekende Lego-stijl. De gortdroge humor van onze geblokte helden in de meest iconische scenes van de Jurassic films is een gouden combi.
Het spel is ontwikkeld voor jong en oud, met een even grote verslavingsfactor voor beiden. Gezien de hele game rond coöp gebouwd is, is het de perfecte gezinsgame te noemen voor een vader of moeder die met hun zoon of dochter de onderlinge band willen aansterken. The ultimate casual game. En ondertussen besef ik me wel dat dit allemaal een beetje nat klinkt, maar het is wel de waarheid.
En laat mij de game dan even gespeeld hebben samen met mijn vriendin, die alles behalve een hardcore gamer is. Het leek me leuk om er iemand bij te betrekken voor wie dit soort games voornamelijk bedoeld zijn, en samen eens te genieten van een spelletje… Maar de aftermath is heavy.
Help, mijn vrouw is een Lego-junk!
Allereerst moet ik opbiechten dat ik zelf geen nieuwkomer ben in de Lego-scene, ik heb bijvoorbeeld Lego: Indiana Jones he-le-maal uitgewoond. Uitgewoond als een prostituee, als in alle chievo’s in the pocket. That’s right. Lego-games houden je in een soort magische greep die niet uit te leggen is, waardoor je langer wilt blijven en terug wilt blijven komen. ‘Vergelijk je een kinderspel nou met de Wallen David?!?’ Nou, dat doe ik inderdaad, en er is geen betere vergelijking te leggen als deze.
En ook deze game kan je achterlaten met het gevoel dat je een junk bent, het is onbeschrijfelijk. Je bent obsessief-compulsief als een bezetene Lego studs aan het verzamelen, en voor je het weet ben je een halve dag kwijt. En als de goede vriend die je bent, laat je je vriendin ook eens een ‘shot’ proberen en zit je samen uren weg te kwijnen achter je beeldscherm. Elke avond opnieuw: ‘David, gaan we nog Lego spelen?’ is niet eens vervelend meer, want we zijn nog nooit uit onze trip geraakt en ik wil ook een beetje vliegen, toch?
Schoonmaaktik als een zwangere vrouw
Vrijwel alle Lego-games draaien om het verzamelen van alle studs (de valuta in de game) die te vinden zijn in de spelwerelden, en dat doe je door middel van veel exploreren… en daarna alles in beeld aan gort te stompen. Letterlijk alle kraampjes, stoelen, fietsen, ALLES wat op Lego lijkt kan kapot. Deze objecten laten dan ‘studs’ achter, waarmee je weer nieuwe characters, dino’s en voertuigen kunt kopen.
Het spel is een waar feest voor alle mensen die houden van opruimen en/of verzamelen, en de game voedt elkaars verslaving gemakkelijk. Ik heb altijd de neiging om alles wat er vrij te spelen is vrij te spelen, en gelukkig houdt mijn chick weer van een opgeruimde bende waardoor ik weer een character kan kopen. De omgekeerde wereld, waarin zij werkt en ik het geld uitgeef. Wat is er aan te haten?
Unlock Frenzy
Als je alles in de game wilt unlocken, moet je minstens twee playthroughs doen. Er zijn namelijk twee verschillende speelmodi: ‘Story’ en ‘Free Play’. In de storymode kan je alleen spelen met characters die daadwerkelijk in het verhaal horen, en in Free Play kan je gebruik maken van alle characters die je vrijgespeeld hebt, inclusief de dino’s.
Laat het nou zo zijn dat elke character een eigen specialiteit heeft zoals bepaalde hendels overhalen of apparaten repareren, en je soms van die dingen tegenkomt in een storymission waar de desbetreffende figuren de specialiteit niet voor hebben. Dan is het vanzelfsprekend dat je de missie nogmaals in ‘Free Play’ speelt zodat je met al je vrijgespeelde baasjes die hendel toch kan repareren of dat apparaat kan overhalen. Of was ’t andersom?
Wat misschien niet onbelangrijk is om aan te kaarten is dat de menuutjes nogal klein zijn, zelfs als je op een dikke televisie speelt. Als je bijvoorbeeld een bepaalde character nodig hebt met een specifieke vaardigheid voor interactie met de wereld, geeft de game je een machtig klein schermpje om te laten zien welke character dat is. Beter wordt het opgelost met een update, en anders raad ik je een kleine verrekijker en een shitload aan wortels aan.
Epische opener
De manier waarop het verhaal verteld wordt is goed te volgen, en zo nu en dan is een kippevel momentje niet uitgesloten. Vooral als je de films al een tijdje niet gezien hebt, is het genieten geblazen. Dat moment als je de storyline afloopt van Jurassic Park 1 en je kent die epische openingscene.. Manmanman, wat vet!
Je wordt ook constant gedwongen om samen te werken als je met zijn tweeën speelt, en dat is een absoluut pluspunt. Je merkt dat je elkaar nodig hebt, en dat is niet bij veel games het geval in mijn optiek. Soms moet je elkaar hier en daar een zetje geven, of het poppetje van je partner heeft bijvoorbeeld die ene vaardigheid die je nodig hebt om die ene deur te openen. Erg sterk aspect van de game! Het is natuurlijk ook mogelijk om dit alles in je eentje te doen, dan switch je gewoon van character met één druk op de knop. Maar wat is daar het plezier van als het ook met z’n tweeën kan?
Soms moet je dingen kapot slaan zodat je McGuyver stijl constructies kan opbouwen, en het mooie ervan is dat ze vaak slaan als een lul op een drumstel. Ik lach me soms echt stuk om de ‘oplossingen’ die er verzonnen worden om ‘problemen’ op te lossen. Dit is geen nieuwe functie in de game, maar noodzakelijk om de game die typische Lego-feel te geven. Vooral dat geluidje als de steentjes opgebouwd worden is onmisbaar. En als jij vindt van niet, heb je never met Lego gespeeld a.k.a. een jeugd gehad.
Er zijn ook nog eens fragmenten in de game waarin je als dino speelt, en zo nu en dan te maken hebt met quicktime events. Verwacht geen God of War-like (duh!) cutscenes, maar het is leuk gedaan. Al heb ik wel een keer of twee meegemaakt dat een event niet wilde triggeren, dat zorgde kort voor frustratie maar mocht de pret niet drukken.
Wat ik wel hoop voor de mensen die Jurassic World nog moeten zien, dat die storyline geen spoilers bevat. De game opent namelijk met het Jurassic World verhaal, maar heb het gevoel dat ik ’t halve plot al weet. Dus wees gewaarschuwd; ga eerst de film kijken en daarna de game pas spelen!
Mat, glanzend, who cares?
De graphics op de One zijn degelijk, maar niet veel beter dan op de oudere generatie consoles. Daarentegen is de framerate wel lekker steady, en in splitscreen speelt de game ook feilloos. Vooral de ‘dynamic snapping’ van de splitscreenmodus is erg slim bedacht, waardoor het beeld bij elkaar blijft als je dicht bij elkaar bent en splitst als je verder van elkaar vandaan loopt.
Waar we ons beiden vooral mateloos aan gestoord hebben, is op het moment dat je een storyline hebt uitgespeeld je niet weet waar je heen moet. Ik als doorgewinterde gameveteraan had echt geen fucking idee waar ik heen moest, en that’s when you know shit is bad. We hebben het uiteindelijk wel gevonden, maar het heeft wel een uurtje of 2-3 en een ragequit gekost.
Conclusie
Lego: Jurassic World doet niet onder aan zijn voorgangers. Het is wederom een goed uitgedacht spel, met leuke momenten van nostalgie. Het is aan te raden om de game coöp te spelen, vooral omdat dat het plezier zwaar verhoogt. Het werkt verslavend, en het spel zal me langer terug blijven halen totdat ik alles heb verzameld en gewonnen. En daarnaast heb je de ‘Free Play’ modus die je replayability ook nog eens verdubbelt.
Wat voor de hardcore gamer jammer is aan de game is natuurlijk het gebrek aan diepgang, maar het is ook niet voor niets een casual game. De storylines zijn vermakelijk, en voor een paar weken heb je er zeker veel plezier aan. Hier en daar een kleine bug en een enkel slordigheidje zoals onduidelijkheid of niet-triggerende-events zijn verwaarloosbaar, en mogen de pret absoluut niet drukken.
En over die licenties gesproken.. Ik kan niet wachten om ooit aan de slag te mogen in het methlab met Mr. White. CRAAAAACKIE KOMMM!
