Na elf jaar ontwikkeling is Ubisoft’s Skull and Bones eindelijk verschenen. De game werd aanvankelijk geïnspireerd door Assassin’s Creed IV: Black Flag en moet een nieuwe kijk geven op het Gouden Tijdperk van de piraten, waarbij het concept van Black Flag omgezet op papier is omgezet in een levende live-service open-wereldspel wat zich afspeelt in een gefictionaliseerde vertolking van de Indische Oceaan. Helaas kan ik je vertellen dat Skull and Bones in bijna alle opzichten teleur stelt. De game kent zijn leuke momenten, maar het is zeker niet de ervaring waar ik en velen anderen op gewacht hebben.
Er hangt dan ook een grote wolk boven Skull and Bones, en dat komt dan ook door het eerder genoemde Assassin’s Creed IV: Black Flag. De opzet van Skull and Bones is echter slim genoeg om dit te onderkennen en probeert zijn eigen koers te varen in plaats van te proberen om andere games met een piratenthema te imiteren. Het enige probleem is dat Skull and Bones te veel concessies doet en uiteindelijk veel minder robuust is dan andere games met hetzelfde thema, terwijl het niets bereikt van wat het wil bereiken. Voor wat het is, weet Skull and Bones zeker bepaalde gamers aan te spreken, maar over het algemeen voldoet de game aan veel van zijn beloften en concepten en komt dit alles net iets te verouderd over.
Als ik één woord zou moeten kiezen om Skull and Bones te beschrijven, dan zou ik ‘matig’ zeggen. Begrijp me niet verkeerd, de game is zeker niet verschrikkelijk, en in feite is het verre van de vreselijke puinhoop wat velen hadden verwacht na zo’n lange ontwikkelingstijd en de talloze vertragingen. In plaats daarvan is het een tergend saaie ervaring geworden die geen sprankje persoonlijkheid bevat en is het een titel geworden welke heel weinig emoties bij mij wist op te roepen (afgezien van de pure verveling terwijl ik mezelf verdiepte in de saaie en ongeïnspireerde gameplay elementen). In zekere zin is Skull and Bones een grote fetch-quest herhaling, terwijl er zoveel meer gedaan had kunnen worden met dit concept.
Skull and Bones don’t you know?
Een deel van de verveling en saaiheid in Skull and Bones is grotendeels te wijten aan de verouderde gameplay-loop die ten grondslag liggen aan de hele ervaring. De basis van Skull and Bones is gewoon verouderd en is duidelijk gebouwd rondom het welbekende Ubisoft-sjabloon waar open wereld-games vol icoontjes een rage was. Het is grotendeels gebaseerd op de zeegevechten uit Assassin’s Creed IV : Black Flag, wat dat in de praktijk betekent dat je een enorme open wereldkaart moet zien te doorkruisen met je zeeschip terwijl je diverse zijmissies oppikt, diverse materialen verzamelt en diverse taken af vinkt van je takenlijst. Als Skull and Bones een jaar of 5 geleden was verschenen, was het wellicht beter te behappen, maar in deze tijd lijkt de formule die Ubisoft toentertijd heeft omarmd weinig te betekenen en voelt het gewoon heel erg verouderd aan.
De game begint veelbelovend en geeft je de controle over een enorm schip midden in een indrukwekkende zeeslag. Dankzij de intro krijg je een glimp van enkele van de positieve kanten die Skull and Bones te bieden heeft. Je hebt een volledig uitgerust schip onder je hoede en de sfeer wordt versterkt door het epische gevecht wat volgt. Al snel komt deze introductie tot een einde, waarna je je eigen personage in elkaar mag flansen en beland je ergens op een verlaten strand. Je komt een paar barmhartige samaritanen tegen voordat je toegang krijgt tot een klein bootje wat nauwelijks zeewaardig is, en vertrekt op je zoektocht naar de piratenhaven van St. Annes.
Deze intro was een echt interessante opzet welke me flink enthousiast maakte voor de actie die nog komen moest. Het probleem is alleen dat bij het bereiken van St. Annes de ware aard van Skull and Bones pas duidelijk wordt. Hier maak je kennis met verkopers die fetch-quests hebben die je moet voltooien, maar ook vindt je hier premies, kan je nieuwe schepen laten bouwen en kun je wapens craften of diverse cosmetische items kopen. Naast dat je kennismaakt met het overweldigende aantal (zij)missies, zal de map ontploffen met een shitload aan pictogrammen die je kunt bezoeken om nog meer van de eerder genoemde taken te kunnen doen. Binnen enkele minuten is het duidelijk dat Skull and Bones een groot grindfest is.
Niet zo avontuurlijk
Dit brengt tal van problemen met zich mee. Om betere schepen te ontgrendelen, heb je materialen nodig. Deze materialen kun je vinden aan de verschillende kusten, maar deze kunnen ook gewonnen worden door andere schepen en nederzettingen te plunderen. Je bent echter aan het begin van je reis zo slecht uitgerust dat vechten met andere schepen onverstandig is, dus materialen zoeken langs de kust is de meest verstandige optie. Dit klinkt tof: Een kans om de diverse landen te verkennen zou je denken, maar Skull and Bones bevat echter vrijwel geen gameplay te voet, en je kunt dus niet zomaar ergens aanmeren om de boel te bezoeken. Je kunt alleen op bepaalde plekken aanmeren, en de gameplay te voet bestaat alleen uit het rondrennen in een klein gebied / stad en hier kun je alleen praten met de plaatselijke bevolking. Er zitten dus geen zwaardgevechten of iets dergelijks in de game, en de enige actie die je zult vinden is wanneer je aanwezig bent op je schip. Het harvesten van materialen gebeurt trouwens door een bizarre, niet-intuïtieve minigame waarin je aan het mijnen of verticuteren bent. Ook is de fast-travel optie een dure luxe in het begin van de game, dus zal je met je uitgeleefde boot langzaam terug moeten varen naar St. Annes, om steeds weer een paar kleine upgrades aan wapens en scheepsbepantsering aan je schip te brengen.
Je zou denken dat deze repetitieve gameplay-loop later plaats maakt voor spannendere momenten, en tot op zekere hoogte is dat ook zo. De sleur die de eerste paar uur met zich meebrengt, neemt echter nooit echt af, aangezien je in principe steeds bezig bent met dezelfde taken alleen steeds in een ander jasje. De variatie komt pas werkelijk in de end-game, waar je kunt deelnemen aan handel, end-game plunders, gevechten tegen woeste zeebeesten en zelfs PvP als je daar zin in hebt. Hoewel de nieuwigheid van deze nieuwe taken welkom is wanneer ze voor het eerst beschikbaar komen, doet het weinig af aan de eentonigheid van de grind. Na 30 uur met Skull and Bones kon ik het niet helpen dat het allemaal een beetje zinloos aanvoelde. Er is gewoon niet genoeg variatie om de sleur de moeite waard te maken of om te voorkomen dat het in pure verveling vervalt.
Het klikte bijna
Er was voor mij persoonlijk wel een periode waar het met Skull and Bones bijna klikte, en dat was na ongeveer 15 uur speeltijd in de game. Tegen die tijd heb je toegang tot een overvloed aan krachtige upgrades, een vloot krachtige schepen en had ik een beter inzicht in hoe ik verschillende wapens kon craften. Ik dacht niet dat het craften van wapens diversiteit zou brengen, maar het is de verdienste van Ubisoft Singapore dat ze erin zijn geslaagd om op een duizelingwekkend aantal manieren je schepen aan te passen. Met verschillende kanonnen, torpedo’s, statuseffecten, rompbepantsering en nog veel meer kun je uiteindelijk een schip maken dat echt van jou is. Na ongeveer 20 uur had ik een echte krachtpatser gecreëerd, voorzien van een stevige romp, gebouwd om vijandelijke schepen van dichtbij aan te vallen en zelfs flink wat ramschade aan te richten. Dit schip kende korte afstandskanonnen die bijna functioneren als jachtgeweren die mijn vijanden aan flarden zouden scheuren. Als alternatief had ik me kunnen concentreren op statuseffecten of in juist op een schip dat in staat was om vanaf grote afstand flink wat schade aan te richten en tegelijkertijd de health van mijn schip op te offeren. Deze customization is iets waar Skull and Bones in uitblinkt, en welke de sleur iets meer dragelijk maakt, aangezien deze aangeboden variëteit speciaal is gebouwd voor het sleutelen en uitproberen van verschillende tactieken en waardoor experimenteren dus aangemoedigd wordt.
Het voelt ook goed om daadwerkelijk de golven op te gaan, zoals je zou verwachten van een gevechtsmodel dat grotendeels gebaseerd is op de zee-gevechten van Assassins Creed IV: Black Flag. Je zou kunnen stellen dat schepen iets te responsief aanvoelen en te snel draaien en dat wapens te snel kunnen worden afgevuurd, maar dit zijn ontwerpkeuzes die de zeegevechten een grotendeels arcade-gevoel geven. Het afstappen van realisme voelt in deze context dan ook aan als de juiste keuze, want de zeeslagen in Skull and Bones zijn best vermakelijk, maar het zorgt niet dat de sleur er alsnog inschiet. De combat van Skull and Bones voelt alsof het een klein onderdeel zou moeten zijn van een veel gevarieerdere ervaring, en niet het enige element dat aan de hele ervaring ten grondslag ligt. Je zou verwachten van een game als dit, welke zo lang in ontwikkeling is geweest, dat men het juist interessant en spannend wilde houden. Toch lijkt het erop dat de ontwikkelaars uiteindelijk hebben gekozen voor de eenvoudigste en veiligste weg om minimaal een haalbare product uit te brengen om iets de deur uit te krijgen. Natuurlijk is er het live-servicekarakter van de game, waardoor de variatie in inhoud zou kunnen komen door nieuwe content, maar ik vraag me oprecht af wie er lang genoeg zal blijven spelen om erachter te komen. De kern van Skull and Bones is zo eendimensionaal en zo ongeïnspireerd dat er een volledige rework van de diverse mechanics nodig zouden zijn om de game werkelijk te redden.
Last-last gen
De gameplay levert gemengde gevoelens op, en op technisch vlak stelt Skull and Bones ook teleur. Grafisch is de game verouderd, en het deed mij meer denken aan een PlayStation 3- / Xbox 360-game. Daarnaast is het frustrerend genoeg een ongelooflijk buggy-ervaring. Menu’s reageren niet altijd even goed, de audio kent wat glitches, de map werkt niet altijd mee en er zijn nog zoveel meer storende zaken in de game.
Skull and Bones gaf mij dan ook het gevoel geven dat ik net zo vaak tegen de technische problemen aan het vechten was als tegen de gevaarlijke golven. Het is verbijsterend slordig afgewerkt en het is dan ook ongelooflijk voor een game die al talloze vertragingen heeft opgelopen. Hopelijk wordt dit in de toekomst allemaal nog opgelost, want het voelt alsof de game nog wel 12 tot 24 maanden ontwikkeltijd nodig had.
Conclusie
Ondanks dat het concept van Skull and Bones best interessant te noemen is, is de game gewoon niet goed. De belangrijkste gameplay-loop van de game zorgt voor de nodige sleur, qua missies weinig variatie te vinden en het kent de welbekende Ubisoft open wereld-opzet. Hoewel de combat best vermakelijk is, neemt dit niet weg dat we hier te maken hebben met een hopeloos verouderde game die eigenlijk zes jaar te laat is verschenen.
